- Szczegóły
Pielgrzymowo powstało w 1362 r. na 60 łanach ziemi. Nazwa pochodzi od pierwszego osadnika (Pilgerima, Pielgrzyma). Pielgrzym zobowiązany został do jednej lekkiej służby konnej. Otrzymał również 9 lat wolnizny i prawo do połowu ryb w rzece Nidzie. Oryginał przywileju lokacyjnego zaginął, ale na prośbę sołtysa komtur ostródzki Wolf von Sausenheim wystawił nowy dokument. Wieś otrzymała ponownie 9 lat wolnizny. Po tym okresie mieszkańcy musieli płacić czynsz w wysokości pół grzywny i dwóch kur oraz uiszczać pługowe.
W 1437 r. Pielgrzymowo było wsią czynszową. Następnie w 1502 r. Fryderyk – książę saski – nadał: Jędrzejowi, Mikołajowi, Janowi, Maćkowi Morawskim 42 włóki na prawie chełmińskim. Bracia otrzymali obowiązek jednej służby na koniu i w zbroi. W 1509 r. komtur nidzicki Jobst Truchsess von Wetzhausen nadał mieszkańcom dodatkowych 12 łanów. W 1570 r. wśród mieszkańców wsi wymieniono następujące osoby: Górny, Paczoszka, Kaszonka, Klimek. W 1600 r. w Pielgrzymowie byli sami Polacy. W 1717 r. do wsi należał majątek szlachecki o obszarze 8 łanów i wolna wieś z 60 łanami i 25 chłopami chełmińskimi. Obszar ten należał do Sophie von Polenz.
Goci – jedno z największych i najważniejszych plemion wschodniogermańskich, mówiące językiem gockim. Jordanes, mnich pochodzenia gockiego i autor VI-wiecznego dzieła Getica, opisującego dzieje rodu Amalów, przytacza legendę o początkach migracji Gotów, którzy prowadzenie przez wodza Beriga, opuścili swoją ojczystą Skandzę i na trzech statkach popłynęli na południe, aż do brzegów krainy nazwanej przez nich Gothiskandza. Położenie Skandzy i Gothiskandzy wywołuje w literaturze przedmiotu wiele dyskusji. Pewne jest jedno, Goci pierwotnie zasiedlali południową część Półwyspu Skandynawskiego. Świadectwa archeologiczne raczej eliminują wyspę Gotlandię, wskazywaną czasami jako prasiedzibę Gotów, bowiem wskazują na odmienność inwentarza w wyposażeniu grogów gotlandzkich i grobów występujących na terenach, które można prawidłowo definiować później jako gockie (Pomorze). Badacze okresu migracji Gotów na południowe brzegi Bałtyku, a więc początku I w. n.e., przede wszystkim Ryszard Wołągiewicz, wskazali na pojawienie się w rejonie Pomorza Nadwiślańskiego nowej kultury archeologicznej, która wyparła rozwijającą się tu w poprzednim wieku kulturę oksywską. Nowej kulturze nadano nazwę kultura wielbarska od cmentarzyska w Wielbarku pod Malborkiem. W literaturze przedmiotu uznaje się za pewnik, że kulturę wielbarską stworzyli Goci, a więc teren Pomorza Nadwiślańskiego należy uznać za legendarną Gothiskandzę. W I i II w. n.e. kultura wielbarska charakteryzuje się dynamiczną ekspansją terytorialną. Goci i Gepidowie (inne plemię germańskie spokrewnione z Gotami) zajęli Pomorze Środkowe, Krajnę i Północną Wielkopolskę, Wysoczyznę Elbląską oraz zachodnią część Pojezierza Mazurskiego. W III w. Goci pojawiają się na Mazowszu, Podlasiu, Polesiu i Lubelszczyźnie. Według archeologów Goci wędrując wzdłuż Wisły i Bugu zasiedlali tylko pustki, respektując stan posiadania ludności tubylczej. Na trasie wędrówki nie wznoszą już kamiennych konstrukcji znanych z okresu pobytu na Pomorzu.
Najbardziej charakterystyczną cechą kultury wielbarskiej był jej birtualny obrządek pogrzebowy. Zmarłych poddawano kremacji, a prochy wysypywano do popielnic lub bezpośrednio do jamy grobowej, lub też grzebano w trumnach kłodowych w ziemi. Innym wyjątkowym zwyczajem było układanie kręgów kamiennych wokół grobów, bruków kamiennych między zespołami grobów oraz budowanie kamiennych kurhanów.
Kurhan – mogiła o kształcie kopca z elementami drewnianymi bądź kamiennymi, w którym znajduję się komora grobowa z pochówkiem szkieletowym lub ciałopalnym. Stanowisko położone na skraju kompleksu leśnego oddalonego w linii prostej około 1000 m na południe od młyna we wsi Borowy Młyn i około 350 m na zachód od rzeki Nidy oraz 1300 m na wschód od drogi Pielgrzymowo – Olszewo.
Kurhan 1 (zachodni) o średnicy u podstawy 20 m zachował się w formie ziemnego pierścienia otaczającego zaklęśnięte wnętrze. Na dnie zaklęśnięcia, w jego centralnej części znajduje się betonowa konstrukcja w kształcie litery „U”, imitująca najprawdopodobniej zarys drewnianej komory grobowej odkrytej w trakcie badań wykopaliskowych.
Kurhan 2 (wschodni) znajduje się w odległości około 10 m od kurhanu 1. Obiekt ma kształt kolisty o średnicy u podstawy około 15 m i wysokości około 2,5 m.
W okolicy Pielgrzymowa taką formę pochówku praktykowano już w połowie V wieku. Kurhany te należą do lokalnej odmiany grobów „Książęcych” i kryją szczątki lokalnych władców i arystokracji. Komory grobowe były bogato wyposażone w różnego rodzaju kosztowności. Niestety większość z nich została obrabowana już w średniowieczu. Jednakże archeologom udało się odnaleźć część zabytkowych bogactw między innymi bransoletę z litego złota, metalowe fragmenty staroświeckiego pasa, drogocenne naczynia. Relikty komory grobowej znajdują się w Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie.
- Szczegóły
Burzliwa historia regionu obfitowała zarówno w wyniszczające zmagania zbrojne, jak i okresy pokoju i dobrobytu. Na terenach Warmii i Mazur przez wieki ścierały się wpływy różnych krajów i narodów, czego pamiątki przetrwały do naszych czasów. Krainę zasiedloną przez Prusów zakon podbił w II połowie III w. Kolejne stulecia zostały naznaczone przez konflikty rycerzy zakonnych z Polską i Litwą, czego kulminacją była Bitwa pod Grunwaldem w 1410 r. Potem swoje piętno na regionie odcisnęły m. in. najazd szwedzki, wojny napoleońskie i obie wojny światowe.
Szkotowo – wieś w Polsce położona w województwie Warmińsko-Mazurskim w powiecie nidzickim w gminie Kozłowo. Do roku 1954 oraz w latach 1973-1977 miejscowość była siedzibą gminy. Wieś leży nad jeziorem Szkotowskim, które połączone jest małym strumieniem z jeziorem Kownatki. Z historią Szkotowa, związany jest ród Kostków. Miejscowość w okresie od XV do XVIII w. m. in. należała do Mikołaja, Jana, Stanisława i Feliksa Kostków.
Prawie całe Szkotowo objęte jest dwoma obszarami ochrony przyrody – obszar Chronionego Krajobrazu dolin rzeki Nidy i Szkotówki oraz obszarem Chronionego Krajobrazu jeziora Mielno. Na obrzeżach wsi znajdują się 3 cmentarze, w tym 2 z grjez-szkotowskie-obecnie-2.jpgobami żołnierzy z okresu I wojny światowej. Według badań historyków w II i w I tysiącleciu n.e. teren ten zasiedlali Wenedowie. Od V w. na terenie południowo-zachodnim Mazur dominowali Galindowie. Natomiast na wyludnionych Mazurach południowych od V w. zaczęli pojawiać się przedstawiciele pruskiego plemienia Sasinów. W źródłach nazwa terytorium występuje od 1257 r. w formach Sasin, Sosin, Sosen. Pochodząca z późniejszego okresu niemiecka nazwa wsi Szkotowo brzmi Skottau. Notowane są także inne jej brzmienia z wpływami języka polskiego i pruskiego jak np. Scottausche, Scottow, Sketów, Scottaw, Scotowicz.
Jezioro Szkotowskie – zajmuje powierzchnię 41,3 ha, maksymalna głębokość to 6,2 m. Brzegi po stronie północnej i wschodniej są wysokie i strome. Po stronie zachodniej niskie i podmokłe. Od strony północnej do jeziora dopływa strumień z jeziora Kownatki, z południowej części wypływa rzeka Szkotówka. Jezioro jest wspaniałym miejscem dla wędkarzy i przyciąga rzesze turystów.
Parafia pw. Św. Józefa Robotnika w Szkotowie – Kościół parafialny powstał w latach 1874-1877 jako świątynia ewangelicka. Pierwszym opiekunem wiernych w Szkotowie był ks. Stanisław Janusz z Łyny. 5 kwietnia 1962 r. kanonicznie erygowano parafię. Dokonał tego biskup warmiński Tomasz Wilczyński. Do parafii należały miejscowości: Szkotowo, Dziurdziewo, Januszkowo, Kamionki, Kownatki, Lipowo, Michałki, Rączki, Rogóż, Rudowo, Siemianowo, Wierzbowo. Kościół wpisany jest do rejestru zabytków.
Dwór Szkotowo – na koniec XIX i na początku XX w. majątek należał do Von Livoniusa, który posiadał także duży majątek ziemski w Rychnowie. Majątek w Szkotowie obejmował ponad 1000 ha ziemi i młyn. W latach 20 XX obszar własności ziemskiej zmniejszył się do 361 ha. Funkcjonowała wtedy gorzelnia, właścicielem majątku był Von Schacki – posiadacz dóbr w Osiekowie. Dwór usytuowany na wzniesieniu, w stylu eklektycznym. Swoją formą przypomina miejską willę.
Młyn w Szkotowie – jego świetność przypada na XVIII oraz XIX w. Z tych stuleci pozyskano największą ilość zabytków ceramicznych oraz metalowych przy prowadzeniu prac archeologicznych. W trakcie badań odsłonięto relikty drewnianych konstrukcji budynku młyna o konstrukcji zrębowej, czyli ścian tworzonych z poziomo ułożonych belek łączonych ze sobą w narożach. Pierwsze wzmianki o funkcjonowaniu młyna pochodzą z XV w. Młynarzem na ziemiach polskich był PATORRA. Prawdopodobnie sprowadzono go z Hiszpanii lub Portugali. Jan Kostka, którego wuj Mikołaj był właścicielem Szkotowa, był dyplomatą na dworach w Hiszpanii i Portugali. Młyn został opuszczony i rozebrany pod koniec pierwszej połowy XIX w. Fryderyk IV podpisał decyzję o melioracji rzeki Szkotówki.
Cmentarz wojenny – większy cmentarz leży na zachodnim skraju wsi przy polnej drodze do Siemianowa. Wejście na cmentarz usytuowane jest
w północno-wschodnim narożniku. Na najwyższym poziomie narożnika znajdowała się kaplica wzniesiona z polnych kamieni. Pochowano na nim 28 żołnierzy armii niemieckiej oraz 322 żołnierzy armii rosyjskiej. Cmentarz jest podzielony na kwatery połączone kamiennymi schodami. Jest tam 28 grobów indywidualnych i dwie mogiły zbiorcze. Są tam pochowani żołnierze polegli podczas walk, które toczyły się w rejonie Gardyn 26-28 sierpnia 1914 r. Cmentarz został wpisany do rejestru zabytków w 1993 r.
- Szczegóły
Piękne krajobrazy oraz zabytki można podziwiać korzystając z trzech szlaków rowerowych ( niebieski,żółty, zielony) oplatających całą gminę.
Szlak rowerowy niebieski: Szkotowo – Kownatki – Turowo – Turówko – Januszkowo - Szkotowo
Długość Szlaku: 20,6 km
Niebieski szlak prowadzi częściowo po dorgach gruntowych a częściowo po drogach asfaltowych . Szlak rozpoczyna się w Szkotowie. W końcu XIX i pocz. XX w. majątek we wsi należał do von Livoniusa. Folwark obejmował ponad 1000 ha ziemi i młyn. W latach 20. XX w. obszar własności ziemskiej zmniejszył się do 361 ha, funkcjonowała gorzelnia, a właścicielem majątku był von Schack, posiadacz dóbr w Osiekowie. We wsi zachował się eklektyczny dwór usytuowany na wzniesieniu, zbudowany na pocz. XX w. Interesującym zabytkiem jest również neogotycki kościół parafialny pw. św. Józefa Robotnika i Matki Boskiej Różańcowej, zbudowany w latach 1874-1877. W pobliżu wsi dobrze zachowany cmentarz żołnierzy poległych w I Wojnie Światowej. Ze Szkotowa szosą jedziemy na pn.-zach. Dojeżdżamy do letniskowej wsi Kownatki, leżącej nad jeziorem o tej samej nazwie. Kiedyś był tu folwark, z którego dziś niewiele pozostało. Jadąc dalej szosą jezioro mamy cały czas po prawej stronie. Docieramy do skrzyżowania szos, na którym kierujemy się w prawo i jedziemy ok. 1km przez las. Dojeżdżamy do Turowa. Majątek w XVI w. należał do szlachcica polskiego Jana Prawdzica Wołyńskiego. Najważniejszym zabytkiem wsi jest neogotycki kościół pw. św. Michała Archanioła i Wniebowzięcia N.M.P. zbudowany w latach 1894-95. Świątynię spalono w 1945 r. Odbudowano ją w latach 60. XX w. Dalej drogą asfaltową docieramy do wsi Turówko, położonej nad niewielkim jeziorem. Dojeżdżamy do skrzyżowania dróg asfaltowych i skręcamy w prawo. Po ok. 3 km. osiągamy wieś Januszkowo. Tu zjeżdżamy z szosy w prawo kierując się polną drogą do brzegu Jeziora Kownatki. Stąd jadąc na pd.-wsch. mijamy po prawej Jezioro Szkotowskie z kąpieliskiem i dojeżdżamy do Szkotowa.
Szlak rowerowy żółty: Szkotowo – Rączki – Szerokopaś – Łysakowo – Sławka Mała – Kozłowo – Sławka Wlk. – Rogóż – Szkotowo
Długość Szlaku: 35,1km
Szlak żółty prowadzi po drogach polnych, utwardzonych i asfaltowych. Ze Szkotowa jedziemy szosą na wschód do wsi Rączki. Tu zjeżdżamy z szosy w polną drogę. Po ok. 1,5 km na skrzyżowaniu z drogą gruntową Szkotowo-Szerokopaś skręcamy w lewo w kierunku tej ostatniej. Wieś o ładnej, dobrze zachowanej mazurskiej zabudowie. Tu ponownie skręcamy w lewo, w polną drogę w kierunku Łysakowa. Przez wieś jedziemy na wprost główną drogą . Za Łysakowem Dojeżdżamy do szosy Nidzica-Uzdowo ,skręcamy w prawo , po ok. 150m w lewo i kierujemy się do Sławki Małej. We wsi ślady dawnej świetności folwarku i pozostałości pomnika z I Wojny Światowej. Stąd polną drogą kierujemy się na południe do wsi gminnej Kozłowo. Duża wieś z pozostałościami majątku i podworskiego parku. założone na prawie chełmińskim przez Polaka Dobiesława w 1328 r. We wsi murowano-drewniany kościół w stylu barokowym z 1733 r. Z Kozłowa jadąc szosą skręcamy w prawo, dojeżdżamy do Sławki Wielkiej. Po lewej stronie mijamy ładny, murowany kościółek z XVIII w. Jadąc szosą na północ ponownie przekraczamy drogę nr 538 Nidzica-Uzdowo. Dalej jedziemy szosą przez Rogóż i Lipowo. Z lewej strony towarzyszy nam dolina rzeczki Szkotówki. Szosą wijącą się wśród pól kończymy wycieczkę w Szkotowie.
Szlak rowerowy zielony: Kozłowo – Sarnowo – Niedanowo – Zaborowo – Szykany – Ważyny – Kamionka – Kanigowo – Borowy Młyn – Piątki – Olszewo – Pielgrzymowo – Kozłowo
Długość Szlaku: 36,6 km
Szlak zielony prowadzi po drogach utwardzonych i asfaltowych. Swoją wycieczkę możemy rozpocząć z Kozłowa z którego kierujemy się szosą na wschód . Ok. 0,5 km za przejazdem kolejowym , na łuku drogi jedziemy na wprost w drogę gruntową, którą dojeżdżamy do Pielgrzymowa. Stąd, szosą przez Olszewo, omijając z prawej dolinkę Nidy dojeżdżamy do wsi Piątki. Z Piątek jedziemy gruntową drogą przez Borowy Młyn i dojeżdżamy do Kanigowa. W tej ładnej wsi kościół, z XVIII w. z interesującą szachulcową wieżą. Przy kościele pomnik poległych w latach 1914-18. Z Kanigowa jedziemy do Kamionki, wsi gdzie funkcjonuje już Garncarska Wioska. Wszystko to z myślą o turystach, którym warsztaty rzemieślnicze oferują swoje usługi. Przez Ważyny docieramy do Szyman, gdzie ponownie przecinamy rzeczkę Nidę. Dalej jedziemy przez Zaborowo, gdzie znajduje się zbudowany w 1740 r. murowano-drewniany kościół. Z Zaborowa droga prowadzi nas przez Zalesie, Niedanowo i Zakrzewko do Sarnowa. We wsi, obok cmentarza, murowany kościół z pocz. XIX w. Z Sarnowa jedziemy na północ. W Zakrzowie mijamy linię kolejową. Stąd szosą docieramy do Kozłowa.
Szlak rowerowy czerwony (łącznikowy) - Długość 3km
Szlak ten ma za zadanie umożliwić wszystkim miłośnikom rowerowych wycieczek zjazd ze szlaku zielonego w miejscowości Piątki i dojazd do Nidzicy. Można nim bezkolizyjnie przedostać się na drugą stronę, bardzo niebezpiecznej dla rowerzystów drogi E7 i dotrzeć do centrum Nidzicy.
Na terenie gminy Kozłowo przebiega również część szlaku zielonego, który ma początek w Komornikach (gmina Działdowo) przebiega na terenie gminy Kozłowo przez miejscowości Gołębiewo, Wierzbowo, Dziurdziewo, Kamionki oraz następnie prowadzi do Grunwaldu, Olsztynka kończąc się w Łajsach (gmina Gietrzwałd).
- Szczegóły
Agroturystyka na Mazurach w starej, wiejskiej szkole w Browinie
,,Magiczne miejsce wśród mazurskich pól, łąk i lasów. Nieograniczona przestrzeń, rozległe widoki dają poczucie wolności i niczym nie skrępowanej swobody. Tu odetchniesz pełną piersią i odpoczniesz od wielkomiejskiego zgiełku. Jak w żadnym innym miejscu poczujesz się "tu i teraz".
Zapraszamy Państwa do mazurskiej agroturystyki Stara Szkoła w maleńkiej wsi Browina niedaleko Grunwaldu gdzie mieszkają ludzie przyjaźni i uśmiechnięci.
O miejscu tym nasi goście mówią: „tutaj zatrzymuje się czas”...."
Więcej informacji na: www.browina.pl
-----------------------------
Folwark Miłkowiec
,,Przepiękny kompleks mieszkaniowy inspirowany miejscowym folklorem.
Rekonstruując typowe dla regionu założenie folwarczne sprzed Drugiej Wojny Światowej zadbaliśmy o odwzorowanie każdego szczegółu. Informacje architektoniczne czerpaliśmy z publikacji specjalistycznych, kronik i archiwalnych zdjęć. Dodatkowo zainspirowały nas liczne podróże po regionie oraz skansen w Olsztynku. ..."
Więcej informacji na: www.milkowiec.pl
- Szczegóły
Rok 2016
Nr 18 (1/2016) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2015
Nr 17 (2/2015) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 16 (1/2015) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2014
Nr 15 (3/2014) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 14 (2/2014) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 13 (1/2014) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2013
Nr 12 (2/2013) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 11 (1/2013) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2012
Nr 10 (3/2012) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 9 (2/2012) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 8 (1/2012) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2011
Nr 7 (2/2011) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 6 (1/2011) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2010
Nr 5 (1/2010) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Rok 2009
Nr 4 (4/2009) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
Nr 3 (3/2009) - Biuletyn Informacyjny Gminy Kozłowo
- Szczegóły
- Szczegóły
Podczas ubiegłorocznego finału do „orkiestrowej” puszki uzbieraliśmy 46 834,46 zł.
Uzyskanie tak wysokiego wyniku było możliwe dzięki licytacji wozu strażackiego, który służył strażakom OSP Krokowo. Żuk sygnowany podpisem Jurka Owsiaka wylicytował właściciel Lombardu z Wrocławia za 22 600 złotych.
Jaką kwotę uda uzbierać nam się w tym roku? Okaże się już niebawem!
Sprawdźcie, co będzie się działo!
Zbieramy dla onkologii i hematologii dziecięcej!
- Szczegóły
, a wraz z nią jak zwykle również MY! 
- Szczegóły
